به بسم الله الرحمن الرحیم است |
ظهورى کز حدیث و کز قدیم است |
|
2- عوالم را که بیرون از شماراست |
بدور محور نوزده مدار است |
|
3- اشارت شخص عاقل را بسند است |
حروف بسلمه بنگر که چند است |
|
4- وجود واحد اندر علم اعداد |
دو جسم اند و بیک روح اى نکو یاد |
|
5- ولى در روحشان سرى عظیم است |
که بسم الله الرحمن الرحیم است |
|
6- بود پس مر ترا این جمله شاهد |
که هستى نیست جز یک شخص واحد |
|
7- در آغاز حدید و اخر حشر |
تمام سوره نسبت بود نثر |
|
8- که این شخص است حق جل جلاله |
که این شخص است حق غم نواله |
|
9- جلال او شئون کبریایى است |
نوال او شجون ما سوایى است |
|
10- بترویج جلالش با نوایش |
تماشا کن بدین حسن جمالش |
|
11- زمین حسن و زمان حسن آسمان حسن |
عیان حسن و نهان حسن و میان حسن |
|
12- همه حسن اند و ظل حسن مطلق |
همه فرعند و از آن اصل مشتق |
|
13- همه حسن و همه عشق و همه شور |
همه وجد و همه مجد و همه نور |
|
14- همه حى و همه علم و همه شوق |
همه نطق و همه ذکر و همه ذوق |
|
15- درین باغ دل آرا یک ورق نیست |
که تار و پودش از آیات حق نیست |
|
16- گلشن حسن هست و چون گل هست خارش |
تو خارش راکنى تحقیر و خوارش |
|
17- زحسن و قبح در تشریع تکوین |
بباید فرق اندرین و آیین |
|
18- چه خوش گفتند دانایان یو نان |
که عالم قوسموس است ایغریران |
|
19- بدان معنى قوسموس است زینت |
مگر در دیده ات باشد جز اینت |
|
20- جهان را وحدت صنع است و تدبیر |
مراد را وحدت نظم است و تقدیر |
|
21- ندارد اتفاقى نظم دائم |
نه بر آن وحدت صنع است قائم |
|
22- پس از اتفاق صنع دلربایش |
نگر در غایت حسن و بهایش |
|
23- که زینت غایت حسن و بهایى است |
فزون از دلربایى جان فزایى است |
|
24- تویى حق را بوسع خویش جویان |
ولى حق با تو انیانت گویان |
|
25- که اندر سیر اطوار شهودى |
زبود من ترا باشد نمودى |
|
26- بلى بیرون بیا از کفر و بدعت |
بده جانرا از نور علم وسعت |
|
27- تو از چشم دل بى نور تاریک |
نبینى یاکه بینى تنگ و باریک |
|
28- زدست تو بنفس تست ظلمت |
که بیچاره بود دائم به ظلمت |
|
29- بهر سور و کنى الله نور است |
چرا چشم دل و جان تو کور است |
|
30- تو از نور خدایا بى جوانى |
نشاط اینجهان و آنجهانى |
|
31- بیا بشنو ز اوصاف جوانان |
که حق فرمود اندر کهف قرآن |